Hier rechts zie je een laag krot staan. Dat bevindt zich op de Lijnbaansgracht 61, om de hoek van De Vakantiefietser.
In dit pand komt een magazijn en een gastenkamer van De Vakantiefietser. Het zal ergens in februari 2014 klaar zijn.
De aannemer is dit pand nu aan het renoveren, dus eigenlijk kon ik nu niet weg omdat er beslissingen moeten worden genomen.
Maar ja, ik moet toch afstand nemen, dus gingen we op zoek naar het land met de hoogste internetcafé-dichtheid ter wereld. En dat is Zuid-Korea.
Zo kan ik iedere dag mijn mail lezen, PDF’s downloaden en skypen.
Uiteraard gaan we ook weer van alles testen.
Zoals de bijzonder mooie Koga Worldtraveller29 met Pinion versnellingsnaaf. We gaan hem nog wel naar wens aanpassen. Met nieuwe banden van Schwalbe een Brooks Cambium C17 zadel en Shimano Click’r pedalen.
Ik ga ook weer nieuwe schoenen testen en een Carrera helm, al hoop ik niet dat ik die daadwerkelijk nodig heb.
Eric
Tijdreizigers
We schreven het al eerder op deze website: zodra we het vliegtuig instappen voor weer een mooie fietstocht, voelen we ons als reizigers in de tijd. Het vliegtuig is voor ons een soort tijdmachine die ons het ene jaar twee decennia terug in de tijd zet en het volgende jaar soms wel een eeuw. Dit jaar, in Zuid-Korea, hebben we het gevoel dat we tien jaar vooruit in de tijd zijn gezet.
Het begint al direct op het perfect georganiseerde vliegveld. Feilloos en zonder lange wachtrijen bij de paspoortcontrole komen we na de irisscan en vingerafdruk het land binnen. Het is schoon en overzichtelijk. De fietsen worden keurig op een karretje aan ons overhandigd en we worden begeleid door de douane. Meestal worden onze fietsen in een hoek van de aankomsthal gedumpt en moeten we het zelf maar uitzoeken.
In deze toekomst staat iemand met een bordje met onze namen erop bij de uitgang te wachten en brengt ons naar de wachtende vrachttaxi. De chauffeurs mogen hun taxi niet verlaten en daarom is er een ophaler geregeld. De vrachttaxi kost tachtig Amerikaanse dollars voor een ritje van drieëndertig kilometer van het vliegveld naar ons hotel in Seoul.
Het hotel kost ons ook weer wat Amerikaanse dollars voor twee nachten.
De hotelkamer is meer dan prima. Er is een ligbad én een stoomdouche. Dat laatste hebben we nog niet meegemaakt en is dus voor ons een nieuwe, toekomst, ervaring. De toiletbril is verwarmd en aan de zijkant zitten een stuk of tien knopjes. In het Hangul -het Koreaanse schrift- staat erbij wat de knopjes beteken, maar ik waag mij er niet aan. De toekomst mag dan wel spannend zijn, maar kan misschien ook wel pijnlijk zijn.
We hebben vloerverwarming en airconditioning. Er staat een computer en er is Wi-Fi. Aan de wand hangt een enorme flatscreen tv, van Korea’s grootste merk; Samsung.
Ook op kleinere kamers die wij later betrekken hangt een joekel van een televisie. Zelfs zonder bril kan ik nog haarscherp zien!
Bij veel hotels kunnen we onze fietsen parkeren op een parkeerplaats die van buitenaf niet te zien is. Lekker incognito dus. Door een klein schuifraampje spreekt een oudere dame in een roze pyama ons aan. Ze spreekt geen woord Engels en wij maar twee woorden Koreaans, dus dat schiet niet op. De App op mijn Samsung Galaxy zegt in vloeiend Koreaans: ”Eén kamer alstublieft„. De dame wijst op de prijzen. We kunnen per uur of per nacht betalen. We kiezen voor het laatste.
We krijgen twee gesealde tandenborstels mee. Op de kamer is er tandpasta, scheercrème, drie flessen lotions, shampoo, douche gels in grote flacons, haarborstels, -kammen en haarlak, een föhn en een waterkoker. Onze bidons kunnen we in de lobby vullen met veilig drinkwater.
Een hotel voor nog geen drie tientjes in Danyang is helemaal superdeluxe. Op de kamer liggen twee brillen en er staat een grote 3D televisie, twee computers en een sierlijk zakje met verassingen: een gezichtsmasker, glijmiddel, één vrouwencondoom en twee herencondooms. Gezien het aantal condooms zou ik denken dat het een driepersoonskamer is, maar er hangen maar twee badjassen.
Oh ja, ik heb nog even in de laatjes van de nachtkastjes gekeken: geen bijbel te bekennen.
Waar we in andere Aziatische landen constant op onze hoede zijn voor kakkerlakken en ander ongedierte is dat —tot u toe- écht niet nodig. Alles is super schoon.
Seoul zelf is een zeer moderne stad met veel hoogbouw en een zeer uitgebreid metronetwerk en een nog uitgebreide Wi-Fi- netwerk. Zelfs het oudste oma-tje weet feilloos de vertaalapp te vinden waardoor we toch met haar kunnen communiceren.
De stad is schoon en wij ondervinden geen enkele luchtvervuiling van auto’s of bussen. De enige ‘luchtvervuiling’ zijn de geuren die uit de onnoemelijk vele eetgelegenheden komen.
Veel hoofdwegen, maar nog niet alle, hebben een fietsstrook. In ieder geval merk je dat men gewend is aan fietsers in het verkeer.
Na twee dagen acclimatiseren, fietsen we de stad uit langs de zuidoever van de rivier de Han. We fietsen bijna de hele dag over een super modern fietspad Seoul uit zonder ook maar één keer een autoweg te moeten oversteken.
Er zijn grote borden met uitgezette fietsroutes en paaltjes langs de route waarop het aantal kilometers van het fietspad staat aangegeven. Als je een beetje stijf bent geworden kun je op de een van de vele fitnessapparaten de spieren wat losser maken. Ook is er om de paar kilometer een koffie- of eettentje, of een Seven-Eleven-supermarktje waar wij yoghurtjes en brood kopen die wij op een van de vele picknick bankjes eten.
Maar in Zuid-Korea reis je soms toch ook een stukje terug in de tijd. De Koreanen houden van hun tradities zoals de hiërarchie die mannen boven vrouwen en oud boven jong stelt. En Koreanen slapen het liefst op dunne matjes op de grond. Maar dan weer wel met vloerverwarming.
Er wordt nog steeds gegeten met stokjes, het liefst gezeten op kussentjes aan lage tafels. En het liefst zo heet mogelijk. De App leert ons dat we ”Wea-um„ moeten zegen en dan onze armen gekruist voor onze borst moeten houden. Dat werkt, maar helaas. Wat voor een Koreaan niet pittig is, is dat voor Eric nog wel.
Bijzondere ontmoetingen
In onze eerste week in Zuid-Korea hebben we een paar bijzondere ontmoetingen.
Ten eerste ontmoeten we mijn oud-collega’s van Philips Amsterdam, Ki en zijn vrouw Elaine, en hun zoontje. Eerder dit jaar zijn zij naar Seoul verhuisd omdat Helen daar een baan bij Philips aangeboden kreeg. Ki, van origine Koreaans, vond werk bij de concurrent Samsung.
Op onze tweede avond in Seoul nemen zij ons mee naar een restaurant waar we letterlijk een voorproefje krijgen van wat ons qua eten te wachten staat de komende weken. Veel vis en zeevruchten, maar vooral erg peperig. Ook toasten we veel met de Koreaanse rijstwijn die we overal tegen zullen komen. Prima spul!
De tweede bijzondere ontmoeting is met de twee Poolse fietsreizigers Aleksander en Karolina. Zij zijn zes maanden hiervoor uit Poznan vertrokken voor een tocht van een jaar door Rusland (ze wilden het Baikalmeer zien), Mongolië, China, Zuid-Korea, Japan, Taiwan, Indochina, Thailand en Maleisië. En dat allemaal op een Poolse tandem… Omdat het ze leuk leek voor de mensen in de landen die ze aandoen die nog nooit een tandem hebben gezien. Het geval heeft van origine maar één verzet, maar Aleksander heeft er een drie versnellingen Nexus naaf in gebouwd. De naaf is inmiddels hoognodig aan vervanging toe, dus dat hoopt hij hier of in Japan te doen.
Je kunt ze volgen op: www.inka-olo.pl of via hun Facebook pagina.
Ze reizen super low-budget, dus heeft Eric ze een goed avondmaal aangeboden en een hotelovernachting. Ze kamperen veel en het is ’s nachts op deze hoogte behoorlijk koud. Toch snapt Eric Aleksander niet. Hij heeft gestudeerd voor fysiotherapeut en heeft gewerkt als fietsenmaker. Beide roepingen ziet Eric geenszins terug in hun tocht: ”Mmm, een beetje serieuze monteur was nooit op zo’n buigzame tandem met kleine wielen en een terugtraprem op wereldreis gegaan. En ze zitten ook nog eens totaal on-ergonomisch op de fiets.„
De derde bijzondere ontmoeting is met de ouders van mijn andere Koreaanse oud-collega van Philips Design, Da-mi. Toen we nog samenwerkten heb ik haar een keer gevraagd hoe het zou zijn om te fietsen in Zuid-Korea. Omdat we meestal wat later in het jaar en wat langer weggaan dan dit jaar, leek dat haar niet zo’n goed idee. Maar dit jaar zijn we wat eerder vertrokken en hebben we maar vier weken.
Toen ik haar onze plannen mailde kreeg ik binnen een dag een hele enthousiaste mail met allerlei tips, maar vooral dat we geen betere periode dan deze hadden kunnen kiezen. Dé perfecte tijd van het jaar. En ze had voor de zekerheid ook haar ouders vast geïnformeerd of wij, als we in de buurt zijn, langs kunnen komen. En ja hoor, het plaatsje ligt precies op onze route. We mailen twee dagen van te voren naar de ouders dat we inderdaad langs willen komen.
We worden met alle Koreaanse hartelijkheid en warmte ontvangen. We mogen zelfs blijven slapen. De moeder van Da-mi maakt een écht Koreaans bed voor ons en ’s morgens onthaalt ze ons op een heel bijzonder ontbijt, wat voor ons eigenlijk meer een avondmaaltijd is, maar ja, dan hadden we maar niet moeten vertellen dat we bijna elke ochtend op twee croissantjes en een cappuccino van de Paris Baquette of de Tous les Jours vertrekken. Zij vindt dat we daar niet zoveel uren op kunnen fietsen elke dag. Tja, ouders: altijd bezorgd, ook hier :-).
Carla
Verse vis
Na een aantal passen en afdalingen bereiken we de kust. Door de Koreanen wordt de zee die voor ons ligt de ”東海„genoemd, oftewel de Oostzee. Maar door de Japanners wordt dit de Japanse Zee genoemd. De 35 jaar bezetting door Japan heeft nog steeds haar naweeën.
We rijden langs de kust de havenplaats Jumunjin binnen. Vissersplaatsen zijn altijd leuk, zeker deze. Jumunjin lijkt wel een groot onderzee-aquarium. Voor de restaurants aan de kade staan grote glazen waterbassins met een krioelende massa aan krabben.
Niet van die kleintjes, maar echte joekels. En niet één soort, nee in alle soorten en kleuren: van geel tot oranje en van bruin tot groen. Vooral van dichtbij zien ze er buitenaards uit, een beetje als de buitenaardse wezens uit de geweldige film District 9.
Een groepje Koreanen kiest drie krabben uit. Routineus hengelt het ‘viswijf’ de krabben met een pikhaak uit de bak en legt ze op hun kop op een weegschaal. Daarna belanden ze in een pan kokend water. Auw!
”Carla, kunnen krabben pijn voelen?„
”Ik weet het niet, maar ik vind het wel zielig.„
In andere glazen bassins herken ik een paar vissen van de visboer: makreel, tong en schol. Die laatste worden platvissen genoemd en geheel naar verwachting liggen die plat op de bodem. Daarboven zwemmen pijlinktvissen, wat karperachtigen en vissen die ik ken van televisieprogramma’s: steenvissen en koraalvissen. Carla is een kenner: ”Als je die verkeerd bereidt kun je eraan doodgaan.„
In plastic bakken zitten mosselen en oesters. En in weer een ander aquarium kreeften. Die zitten als enige van de groep schaarachtigen met de poten vastgebonden. De grote octopussen krijgen ook een voorkeursbehandeling; ze zitten in isolement en hebben ieder een eigen teiltje.
Het bijzondere is dat al die zeedieren gevangen worden en levend aan wal worden gebracht. En nee, het zijn niet een paar bakken maar bij elkaar zijn het er tientallen, misschien wel honderden.
Bij andere winkels liggen en hangen gedroogde vissen. Van grote roggen tot piepkleine zilvervisjes. Die laatsten krijgen we te eten in een van de restaurants. Ze zijn gedroogd in de zon met als resultaat een stevige bite. Zo hypocriet als ik ben vind ik het raar om zo’n visje compleet met de schattige ronde zwarte oogjes naar binnen te kauwen. Carla vind het op haar beurt wat vreemd als ik bij een restaurant aanwijs welke levende tong ik wil hebben. Ze wil het niet zien, maar wel eten.
We proberen de kok duidelijk te maken dat we hem gebakken willen hebben, maar dat past niet in zijn systeem. Als we de tong opgediend krijgen is het tong-Sashimi, oftewel rauwe tong, keurig schoongemaakt, gefileerd en in rolletjes op een bordje neergelegd. Wij wijzen nogmaals op de foto met de gebakken vissen en het kwartje (ongeveer 300 Wong) valt. Tja, blijkbaar stuit het tegen zijn Koreaanse borst om verse vis te bakken. We krijgen nog een gebakken makreel ernaast, een soort van atjar tjampoer, soep en rijst. Oh ja, we eten met roestvrijstalen stokjes en gehurkt achter een lage tafel.
Eric
Oh ja, meer over een bijzondere soort vissen (de Aquoreanen) in mijn volgend stukje.
Aquoreanen
Vissen zwemmen vaak in groepen en als we ze zien, zwemmen ze meestal in een kunstmatig aquarium. Korea heeft wel wat weg van een groot aquarium. Bij de beroemde Wiljeongsa tempel staan tientallen bussen waar scholen Koreanen uitstromen als sardientjes uit een blik. Ze volgen de leidstervis die met haar paraplu omhoog voor de groep uitloopt. Als ik iemand wat vraag, hapt hij als een vis naar lucht. Nee, de meeste Koreanen spreken geen woord Engels. Met grote ronde ogen kijkt hij mij aan en vlucht het liefst weg in de school Koreanen.
Koreanen hebben ook wel wat weg van oesters. Als je ze benadert, dan klappen ze dicht.
”Do you speak English?„ En of ze het nu wel of niet spreken ze blijven je aankijken als een vis op het droge. Na het eerste contact gaan de oesters dan wel weer open.
De vis wordt duur betaald, want het reizen op deze manier is niet erg makkelijk en eigenlijk ook niet leuk. Koreanen lijken wat afstandelijk en lijken weinig levensvreugde te hebben. Collega’s onder elkaar zie ik nooit grapjes met elkaar maken. Zwijgend doen ze hun werk en doen precies datgene wat hun positie vereist. Ze lijken op te gaan in een school haringen en gaan voor het collectief. Alhoewel: in een karaokebar gaan ze uit hun bol. Ze zijn dan zo stoned als een garnaal, zingen uit volle borst en slaan nog een lokaal Cass-biertje achterover.
En dan is het net alsof ze graag in een groot aquarium rondzwemmen met allerlei prullaria erin. Petit France is een verzameling Franse huisjes tegen een berghelling aangebouwd: een top toeristische attractie. Busladingen Koreanen snuiven even de Franse geur op en hup, weer terug in de bus naar de volgende.
Petit France
In Andong wil Carla graag naar de langste houten loopbrug van Korea. Daar komen we voor het eerst in anderhalve week westerse kuddetoeristen tegen die ook in deze toeristen-fuik zijn gezwommen. De brug over de Nakdong rivier is recent gebouwd. Betonnen pilaren zijn met mooie stalen spanten met elkaar verbonden waarop een pittoreske houten brug, inclusief Koreaans aquarium-huisje, is gebouwd.
De meeste attracties zijn sowieso voor de Koreanen en voor het binnen-aquoreaans toerisme bedoeld. Borden hebben soms een Engelstalige kop, maar de rest is het Hangul. Ook de dames van VVV happen naar adem als wij binnenkomen.
Maar toch, we hebben een nacht bij mijnheer en mevrouw Byun geslapen. We werden erg verwend en ik voelde mij als een vis in het water.
Ach, ik denk dat ik nog even een paar weken hier moet rondfietsen voordat ik aan de Koreanen en de Koreaanse manieren gewend ben. Maar voor nu voel ik mijzelf een beetje als een vis op het droge.
Eric
Herfst
Het kwam toevallig zo uit, maar de mooiste tijd van het jaar om in Zuid-Korea te zijn is de herfst. Het is niet meer zo warm en de winter lijkt nog ver weg. Er heerst een soort van Indian Summer, een rustig weertype dat ervoor zorgt dat de kleurende blaadjes aan de bomen er niet zo snel af waaien. Aangezien 70% van Korea bedekt is met vooral loof bos, geeft dat een prachtig gezicht als al die bomen knal geel, oranje en rood kleuren.
Vooral wandelen in de nationale parken, zoals het Seorak Nationale park, is dan erg in trek bij de Koreanen. Het bos is opeens een enorme toeristische attractie geworden. Opeens begrepen we dan ook de vele buitensportwinkels in het Dongdaemun marktgebied in Seoul.
Molshopen en fruit
He Eric en Carla,
Vergeet niet Gyeongju aan te doen. Jaren geleden geweest en erg mooi.
Groetjes Gerben
———————————————
Hoi Gerben,
nou, eerst waren we in Jyeongju maar dat bleek toch een andere stad te zijn terwijl het maar een letter scheelt.
Dus zijn we doorgefietst naar Gyeongju. Je kunt daar goed zien wat er gebeurt als je olifanten met mollen kruist: hele grote molshopen.
Maar volgens Carla had het iets te maken met koningen die daar begraven zijn.
Sowieso is het een leuke stad. Speciaal voor jouw dochter Asha.
’s Avonds worden er plaatjes geplakt op de deur van het hotel en dan kun je een nummer bellen voor een fruithapje. Een perzik, een trosje druiven of een banaantje.
De hotelkamer is van alle kindergemakken voorzien: er waren maar liefst twee soorten ballonnen. Jongetjes- en meisjesballonnen. En Gerben, als je bang bent voor schadelijke bacillen bij het opblazen, dan is er een ook een zakje met een soort van sinaasappelsaus dat bacteriedodend werkt. Dus dank voor jouw tip!
Eric