Fietsvakantie van Chris van der Kaap in de Cevennen
Onze collega Chris ging in maart 2020 fietsen in Zuid-Frankrijk. Hij wilde zijn fysieke gesteldheid én zijn nieuwe fiets testen. Hij belandde in de sneeuw, op doodlopende paden en hij voelde zich een échte vakantiefietser. Dit is zijn verhaal.
De eerste dag van de lente dien je op te zoeken. Ze komt niet naar je toe. In het geval van de fietser is dat wanneer je je overbroek en armstukken thuis laat. Tegen beter weten in misschien, voelen de eerste uren fris maar daarna kun je genieten van de wind door je haar en de zon op je huid 1. Ik koos Zuid-Frankrijk als bestemming om die zeldzame eerste dagen, tussen de wedstrijden omloop Het Nieuwsblad en La Primavera, te vinden. Mijn nieuwe fiets moest getest worden en het is ook het moment om mijn fysieke gesteldheid te beproeven.
Reizen per fiets?
De andere reden om deze reis te maken is een boek: ‘Travels with a donkey in the Cevennes‘ (1879) van Robert Louis Stevenson. Als je moe bent van reisverslagen: dit is een van de allereerste die gaat over het reizen òm het reizen. Een vroege variant dus van de moderne reisblog. Stevenson kent je misschien beter van Treasure Island en Jekyll and Hyde, maar ik heb ook al zijn minder bekende boeken verzameld. Dit is zijn tweede boek na An Inland Voyage (1876) dat in Antwerpen begint. Een reis die ook mijn verleden beschrijft.
De enige reden waarom Stevenson deze reis met een ezel maakte, is omdat precies in die tijd de hoge bi de technologisch meest geavanceerde fiets op de markt was. Daarmee de Cevennen trails doen zou op z’n best gezegd hilarisch zijn en op zijn minst pijnlijk. De GR70 zoals de Stevenson Trail tegenwoordig wordt genoemd, wordt nu vooral met wandelschoenen betreden.
Hoewel ik een ezel een heel leuk dier vind, voel ik me op mijn Koga toch een stuk beter geëquipeerd. Het stabiele frame, 55 mm dikke banden, een starre voorvork en 5 lichte tasjes (samen 7 kg) zorgen voor demping die voorkomt dat de fiets niet teveel steigert. Veel eten hoeft er ook niet in. Lucht, olie en een beetje melk is genoeg. 😉
Beren (sneeuw) op de weg
Mijn tocht gaat langs een zorgvuldig uitgestippelde route met zoveel mogelijk onverharde wegen en dito hoogtemeters. Bij aankomst is het weer echter bar en boos en verschuil ik me in een hotel omdat ik mijn fietstocht niet doorweekt wilde beginnen.
Het weer klaarde op en ik begon mijn reis naar boven. Op mijn fiets zit een lichter verzet dan ooit en dat belooft dat ik boven zal komen, al is het in een kruipend tempo. Meer dan 20% is haalbaar, om niet te zeggen gemakkelijk. Maar als de weg blijft stijgen en boven de 1500 m komt, stuiten mijn hoeven op vers gevallen sneeuw. Mijn nieuwe fiets hapert en ook de weg blijkt vaak uit voorzorg gebarricadeerd.
Pijn in mijn botten
Via omweg na omweg en tal van onverantwoorde beslissingen kom ik die dag nog aan op het hoogste punt (1980 m) van de route. Niks eerste lentestralen, bijna ingesneeuwd en een noodbivak boven op de berg. Was ik misschien te vroeg dit jaar? Ik besluit om door te zetten en me aan de afdaling te wagen. Al vanaf 30 km per uur is de wind en de kou onverbiddelijk. De meeste mensen kijken uit naar een 40 km lange afdaling, maar nu moest het bijna met gesloten ogen en zelfs met al mijn kleren over elkaar deed het pijn tot in mijn botten.
Het dal was voor het eerst dat ik me kan herinneren een genot. De wind suist niet langer door mijn oren en ik kon de pijn van het pinpedaal dat voor de zoveelste keer mijn knie perforeert ook goed missen. Ik zoef naar beneden maar in mijn hart klim ik tot ik geen hogere berg meer zie. Afdalen is een noodzakelijk kwaal dat hoogtepunten verbindt.
Eerste zonnestraal
In het Rôhnedal ontmoette ik de eerste zonnestraal. Een vriendin die ik al 10 jaar niet had gezien. Deze reis hoeft niet alleen om het fietsen te gaan, bedacht ik. Stevenson schrijft “Want er is samenzijn dat soms stiller is dan alleen, en op de juiste manier begrepen is dat de perfecte eenzaamheid” 2. Reizigers romantiseren nu eenmaal. Ook ik gebruik mijn reis om tijdelijk te ontsnappen aan wat me thuis houdt. Mijn idee van een vakantiefietser: eigenwijs een land doorkruisen en even doelloos als besluitvaardig zijn.
De dag erop is er weer regen. Ik lees op mijn telefoon dat La Primavera is afgelast. Elk uur worden de buien heviger. Maar ik rij rond met een glimlach op mijn gezicht. Mijn fiets en ik houden zich goed. Een goed regenpak is essentieel om het gemoed te bewaren. Niemand is ooit heldhaftig geworden van een natte zeem en sokken.
Tegen een muur
Eigenlijk voelt het daags na de echte bergen al bijna saai, nu het land slechts heuvelachtig wordt. Het weer klaart op en een beginsel van lente durft zich te tonen. Ik neem meer risico en wijk af van de route op zoek naar meer uitdaging. Daarbij beland ik in een ravijn via een steile rotsige afdaling. Er leek een uitweg maar die loopt langzaam maar zeker dood. Zonder het idee toe laten treden om terug te gaan, voel ik de spanning toenemen. Ik liep letterlijk tegen een rotswand aan.
Een paar stappen kon ik door de bosjes en struiken nog wel omhoog, maar dan houdt het geluk op. Er zit niets anders op dan eerst zelf te verkennen en mijn fiets achter te laten. Als ik vind dat er wellicht toch een weg is, besluit ik om mijn fiets terug te halen en nu mijn bagage achter te laten. Gelukkig is mijn fiets vrij licht gebouwd, want ik moet hem werkelijk naar boven smijten om uit het dal te komen. Toch ben ik blij dat ik dit niet met een ezel hoef te doen. In je eentje reizen heeft ook nadelen mijmer ik: je doet vaker domme dingen. De volgende keer neem ik een touw mee, dacht ik tegelijk.
Een echte vakantiefietser
Ik voel me een echte vakantiefietser als ik dankbaar gebruik maak van mijn bagagenetje. Ik pel langzamerhand de lagen kleding van me af. Mijn tassen kunnen nauwelijks het extra volume aan, dus duw ik mijn handschoenen, regenjas en muts die nu nat zijn van het zweet, onder mijn netje.
Nog een aantal keer mag ik klimmen en genieten van mijn nieuwe fiets. Hij voelt als een ezel en dat bedoel ik vooral vlijend. Ezels zijn trouwens helemaal niet koppig zoals wordt gezegd, maar bovenal doortastend. Je kunt volledig op ze vertrouwen, laten zich gemakkelijk sturen en geen hoeveelheid bagage brengt ze van hun pad.
Stilte!
Fietsminnend Frankrijk is nog in winterslaap. De dorpjes en kampeerplaatsen die ik aandoe, zijn allemaal in afwachting van het hoogseizoen. Ook op de paden kom ik nauwelijks iemand tegen. Mensen die mij kennen, weten dat ik daar geen erg in heb. Ik heb mijn Timber! koebel zelfs niet een keer hoeven gebruiken om schapen of wandelaars te waarschuwen! Stilte is het gevolg.
Zeldzaam gezellig
Bij mijn laatste stop kom ik een zeldzaam hostel tegen dat volledig gewijd is aan vakantiefietsers. Ik ben dan wel de enige, maar er hangt een gezellig sfeertje zoals in onze winkel. Het kamperen bevalt me ondanks de kou (-1° nachts) trouwens prima. Toch het is fijn om weer even op te laden en over uiteenlopende fietsdetails te praten.
In de tijd van Stevenson waren dit soort herbergen er ook, maar dan de trouwe lastdieren van kost te voorzien. De eigenaar vertelt me dat hij sinds het openen van de VeloGîte in 2017 zelf nog maar weinig aan reizen toe komt. Dat klinkt bekend! Het is goed om weer eens zelf op pad te zijn. Een reis om te reizen én om de fiets beter te leren kennen. Ik ben eigenlijk niet echt eenzaam geweest. Van mijn fiets durf ik te zeggen dat hij een even goede vriend is geworden als de ezel van Stevenson!
Samen met Koga Signature denk ik mee over hoe we de volgende generatie Worldtraveller nóg beter kunnen maken. Door het bouwen van mijn fiets en tijdens deze reis heb ik al weer wat ideeën opgedaan! Wat ontbreekt er nog aan jouw ideale metgezel?
1 De Wind Door je Haar de Zon op je Huid (heel gezellig de wereld rond), 2002 is een boek van (onze) Eric Schuijt en Marijke Vermond dat alleen nog antiquarisch te verkrijgen is.
2 P139, Travels with a Donkey in the Cévennes, 1879. Dit citaat is vrij vertaald naar: “For there is a fellowship even more quiet than solitude, and which, rightly understood is solitude made perfect”. Ook dit boek is alleen antiquarisch te verkrijgen, maar er is ook een goedkope pocketversie die ik liever meeneem dan een kostbare eerste druk!
Meer weten?
Lees ook het blogartikel, waarin Chris uitlegt over zijn voorbereiding en de materialen die hij meenam.