Elk jaar fietsen Vakantiefietser-eigenaar Eric en zijn partner Carla een paar maanden ergens op de wereld. Meestal rond de evenaar of het zuidelijk halfrond in verband met het betere weer. Dit jaar zijn ze naar een van de veiligere landen gevlogen: Griekenland; waar zelfs ‘groene’ plekken, zonder het coronavirus zijn. Althans, zo was de situatie toen ze vertrokken…
Een reis met verrassingen
De wereld is niet meer zoals hij was. Eigenlijk wordt hij steeds kleiner. En met alle eisen die landen stellen wordt het lastiger om te reizen.
Je komt ook niet zo maar Griekenland binnen. Eerst moet je online een formulier invullen. Daarna krijg je een QR-code en mag je Griekenland in. Door problemen met de Griekse server, hadden wij het formulier wel ingevuld maar niet de QR-code gekregen.
Daar stonden we op een maandagochtend op Schiphol te discussiëren met een grondstewardess. Zij ontzegde ons -terecht- de toegang tot het vliegtuig omdat wij de QR-code nog niet hadden.
Twee dagen later lukte het wel. Dit keer dankzij de QR-code.
Eenmaal geland hoorden we dat het Griekse OMT (in het Grieks waarschijnlijk OµƬ) vandaag met een corona-advies komt. Wat zal het worden? Een totale lockdown? Dan zitten we weken vast in Athene. Of alleen een lokale lockdown omdat het schiereiland Peloponnesos weinig corona-geïnfecteerden telt.
Drie dagen later: een ander Griekenland
Van mijn collega Iza hoorde ik dat er mensen waren die onze reis onverantwoord vonden. En dat kan ik mij voorstellen. Toen wij kort van tevoren besloten om naar Griekenland te gaan, was Griekenland relatief veilig. Sterker nog, er waren volgens de corona-landkaart van de Griekse regering op de Peloponessos zelfs groene gebieden.
Na onze aankomst hoorden we dat de Griekse premier Mitsotakis de volgende dag maatregelen zou aankondigen. In tegenstelling tot Nederland wordt er hier niet strategisch gelekt. Kortom: wij en de Grieken hadden geen enkel idee wat er besloten zou worden.
De volgende dag hoorden we dat er vanaf zaterdagochtend 6:00 uur een lockdown zou ingaan. Alle restaurants en niet-essentiële winkels moeten dicht, mensen moeten binnen blijven en reizen buiten de regio waar je woont, is verboden. Iedereen is verplicht om buiten een mondkapje te dragen; tenzij je sport. Verder waren er veel onduidelijkheden. Moeten de hotels ook dicht? Kunnen we nog wel terug naar Nederland? Niemand kon ons het antwoord geven.
De volgende ochtend is deze Schuijt samen met Carla met de boot van Pireaus naar Poros gevaren. Diezelfde dag zijn we in één keer naar de stad Nafplion gefietst op het ‘veilige’ schiereiland Peloponnesos.
Inmiddels zitten we in het idyllische Nafplion. Wij mogen alleen de deur uit met een ingevuld formulier om boodschappen te doen. Maar als je vakje 6B aankruist, mag je ook de deur uit om te sporten. Dus vandaag hebben we een ‘duathlon’ gedaan. We hebben een stuk langs de kust gefietst en gezwommen in de Argolische golf (een baai van de Middellandse Zee).
Terug in het hotel hoorden we als laatste nieuws dat toeristen wél van hotel naar hotel mogen reizen. Als ze maar aangeven waar ze vandaan komen en waar ze overnachten. Dat wordt dus iedere dag vooraf een volgend hotel reserveren.
Tja, zijn we onverantwoord bezig? Ik kan alleen voor mijzelf spreken dat ik na een druk jaar met een vijfdaagse (vaak zes) werkweek er aan toe ben om afstand te nemen. Dat brengt mijn scherpte weer terug en het fietsen brengt weer nieuwe levensenergie en ideeën. Oh ja, en ik kan mijn coronakilo’s kwijtraken :-). Carla’s leven als toeristisch gids kwam half maart volledig tot stilstand. Dus ook voor haar mentale gezondheid is het belangrijk om weg te zijn.
Ik vraag mij alleen wel af hoe ik er over een paar weken uitzie als ik steeds met een mondkapje zou rondfietsen. Ik hoop niet zo:
Hoe zie je er waarschijnlijk uit als je twee maanden met een mondkapje fietst…
//
Zij heeft mij verlaten
Opeens was ze er niet meer.
Zo van het ene op het andere moment is ze uit mijn gezichtsveld verdwenen en heb ik haar nooit meer gezien. Het gebeurde onder de burcht van het mooie Griekse dorpje Nafplion. Het is geenszins een Griekse tragedie, maar treurig was het zeker. Ze had vaak last van opvliegers, maar dat kwam altijd wel weer goed. Ze was trouw als een hond en ging nooit vreemd. Het was een relatie vol passie en wederzijds respect.
Ik was haar eerste liefde en tot nu toe ook haar laatste. We hebben prachtige reizen gemaakt door Zuid-Amerika en zij heeft mij Bolivia, Argentinië en Chili vanuit een perspectief laten zien zoals niemand anders dat kon. Maar óók daar was ze af en toe de weg kwijt en dat had voor mij al een signaal moeten zijn. Uiteindelijk vonden we elkaar altijd weer en konden we weer door één deur.
Ze hield van avontuurtjes en ook ik was daar niet vies van. Het leidde tot nieuwe hoogtes in onze relatie. Ze was een echte hoogvlieger en gaf mij een kijk op onze wereld waar ik haar altijd dankbaar voor zal zijn. Ze ondersteunde mij in alles dat ik ondernam maar volgde soms wel haar eigen weg. Dat had ik eigenlijk ook al eerder moeten zien.
Zo’n turbulente relatie met ontelbare ups en downs moest op een gegeven moment wel misgaan. Wie hoog vliegt kan diep vallen. En dat gebeurde in Nafplion waar zij rechtstreeks een cactusbos invloog. Ik weet precies waar zij terecht is gekomen. Maar hoe ik het ook probeerde; het was onmogelijk om op die exacte plek te komen. Dus tijd om -na het doorlopen van de rouwcirkel- op zoek te gaan naar een nieuwe liefde. Ik denk dat het de Mavic Air 2 wordt.
Fietsen van Athene naar Plaka – Fietsvakantie in Griekenland – deel 1
Een goed alternatief
Dit jaar zouden we eigenlijk weer gaan fietsen met onze goede vrienden Nicholas en Ray uit Bangkok. De bestemming: de deelstaten Assam, Nagaland en Meghalaya in Noordoost India. Degenen die ons al jaren volgen weten dat wij dat gebied een bijzondere bestemming om te fietsen vinden. Het voelt écht nog als pionieren, want je leest bijna nooit verhalen van andere fietsers die daar zijn geweest.
Maar ja, daar was opeens Covid-19 en toen de eerste golf een beetje was overgewaaid begonnen we aan alternatieven te denken, dus India was geen optie meer. Eerst dachten we dat Thailand nog een reëel alternatief kon worden. Wel eerst 10 dagen in quarantaine, maar alla, op een periode van twee maanden is dat te overzien. Maar er bleken té veel haken en ogen aan te zitten. Tja, dat schiet natuurlijk niet op.
Veel vrienden, kennissen en collega’s waren in Italië geweest deze zomer en vertelden dat de Italianen super voorzichtig zijn waar het Covid-19 aangaat, want ze zijn erg geschrokken van wat hen eerder dit jaar is overkomen. Begin oktober was Italië nog steeds geel op de Covid-19 kleurenkaart. Dus het boekje van Hans Reitsma erbij gepakt. Venetië-Rome, en dan verder naar Sardinië. Dat leek het te worden.
Ik vroeg vrienden om tips. Martin schreef op 21 oktober: “Italië en het vasteland van Griekenland zijn zo’n beetje de enige ‘gele’ landen. Ze liggen wel naast elkaar, dus jullie kunnen ook nog oversteken als het dan nog steeds geel is. Ik hoop dat jullie toch nog een paar weken kunnen fietsen. Veel plezier! Groetjes”.
Hm, het vasteland van Griekenland: aan die optie hadden we nog niet gedacht. Helemaal geen slechte tip Martin. Sterker nog: Italië werd enkele dagen later oranje en het besluit was snel genomen, want de Peloponnesos bleef geel.
Dus: één week voor vertrek werd het een enkeltje Athene en het routeboekje van Paul Benjaminse ‘Greek Odyssey on two wheels’ onze leidraad. Maar de tips stroomden, en nog steeds stromen, binnen toen dat eenmaal bekend werd. En zo ontstaat deze route bij de gratie van tips van vrienden, familie en klanten. Weer eens wat anders. Het komt erop neer dat we de Peloponnesos met de klok mee fietsen, vooral langs de kust, want attracties zijn dicht, dus zwemmen en snorkelen is naast fietsen onze belangrijkste activiteit.
Op de vrijdag na aankomst konden we dus nog met de boot de oversteek naar Poros maken en vandaar naar Nafplion fietsen. Inmiddels zijn we een week verder, en hebben we de baai waar Nafplion aan ligt gerond en zijn via de prachtige kustweg naar Leonidio gefietst. Daar een middagje aan het strand vertoefd bij Plaka.
Via de in herfstkleuren gehulde Dafnon kloof, op weg naar het hooggelegen Kosmas, kwamen we langs het Elonis klooster. Dat ligt hoog tegen een rotswand aan geplakt.Helaas was ook dat gesloten.
In Kosmas, op 1200 m hoogte waren we blij met onze extra laagjes kleding en handschoenen, want ’s avonds was het er al best koud. In de lobby hingen foto’s van het hotel in de sneeuw.
Na Kosmas daalden we weer af naar de kust, naar het middeleeuwse vestingstadje Monemvasia. Werkelijk adembenemend zonder de hordes toeristen die er normaal door de smalle straatjes slenteren. Het wordt prachtig gerenoveerd en onderhouden met Europees geld. Het stadje heeft nog 20 inwoners. Uitbaters van hotels, restaurants en winkeltjes wonen meest ‘aan het vaste land’. Verder heeft het stadje een grote kattenpopulatie om de ratten en muizen weg te houden. Eén kattengezinnetje houdt zich vooral op op ‘onze’ trap. De kleintjes zijn erg nieuwsgierig en komen graag een beetje rondsnuffelen in ons appartementje. Moederkat blijft keurig op de stoep wachten.
Van Monemvasia zijn we het schiereiland overgestoken en hebben in Pounta de veerboot naar Elafonisos genomen, een klein eilandje met mooie zandstranden. De meeste stranden hier zijn kiezelstranden, dus dat is een welkome afwisseling. Hier zag ik voor het eerst tijdens het snorkelen hele scholen vissen en zelfs een Caretta Caretta schildpad die zich schuil hield in een bed zeegras. En Eric zag een heuse murena. Geweldig mooi!
Het is best pittig fietsen op de heuvelachtige Peloponnesos. Het komt dan ook goed uit dat KOGA voor deze reis een klaproos rode E-World Traveller Signature ter beschikking heeft gesteld, volgens Eric één van de beste en populairste vakantiefietsen met trapondersteuning van dit moment! De Bosch motor, in combinatie met de Rohloff naaf en Gates riemaandrijving doet het geweldig, evenals de Shimano XT schijfremmen die ik ook voor het eerst mag uitproberen. Wel heb ik het meegeleverde zadel vervangen door een Brooks Countess dat ik nog had liggen. Die worden namelijk niet meer gemaakt, en ik vind de veren die er aan de achterkant opzitten zo fijn.
De rollen zijn nu omgekeerd J. Ik heb nu de zwaarste bagage en ben als eerste boven. Wel een beetje rekenen zodat ik op het traject naar Kosmas goed uitkom met de accu. Dus niet constant in de turbostand, maar een beetje gedoseerd.
Ik heb daardoor meer tijd om mooie dingen te fotograferen die ik langs de kant van de weg zie. Ook in november staat er nog veel in bloei of zijn er bijzondere kleuren te zien.
Nadeel is wel dat de kilo’s er minder hard afvliegen dan normaal J. En dat ik minder moe wordt…
“Wat ongezellig. Ga je nu al tandenpoetsen en naar bed”, zeg ik teleurgesteld tegen Eric, als hij om half negen, vlak na het eten, al de badkamer van ons hotel in Kosmas in duikt.
“Ja schatje, voor jou was het een relaxed tochtje, maar voor mij was het een pittige klim vandaag. Gemiddeld 5%. Ik ben gewoon moe, en morgen moeten we weer vroeg op”. Daar heeft hij wel een punt. Voor mij is het met deze fiets een stuk relaxter.
Gelukkig gaat hij niet gelijk slapen maar nog een half uurtje wat lezen in zijn boek over Griekse mythologie. Zo kan ik nog lekker mijn wijntje opdrinken en om half elf mijn bedlampje uit doen.
We fietsen de ronde Peloponnesos dus tegen de klok in. Wie heeft nog tips voor het komende traject?
Carla
Fietsen van Plaka naar Monemvasia – Fietsvakantie in Griekenland – deel 2
Monemvasia
In verte doemt een grote rots op uit zee; een soort van rots van Gibraltar.
Over een smalle brug rijden we een half uur later naar de rots toe en volgen de weg onderaan de steile hellingen naar een stadsmuur. We gaan een kleine poort door en komen in een tunnel die ons naar een middeleeuws straatje leidt. De straten zijn geplaveid met platte stenen en de huizen zijn gebouwd van rotsen uit de buurt. Ver boven ons op de top van de rots is een fort.
Er is niemand te bekennen en we gaan op zoek naar een hotel. Er zijn hier tientallen hotels die het hele jaar open zouden moeten zijn. Want dit dorpje Momenvasia is eigenlijk een openlucht museum waar nog maar 20 mensen permanent schijnen te wonen. Zeg maar Amsterdam-centrum anno 2030.
Het is een wirwar van smalle straatjes tussen prachtige huizen, mooie pleintjes en eeuwenoude kerkjes. We kloppen bij een paar hotels aan, maar alles is potdicht. We kijken op Booking.com die aangeeft dat ze allemaal open zijn… Onder het toeziend oog van een van de vele katten bellen we een paar hotels. Bij een mobiel nummer krijgen we een dame aan de virtuele lijn die 5 kilometer hier vandaan woont op het vasteland en voor ons een kamer heeft. “Ontmoet mij voor de poort, ik rijd in een witte Toyota.”
Fotini en Eric
Fotini heeft inderdaad een mooie kamer voor ons. De kamer ligt boven haar winkeltje met toiletartikelen en lekkernijen.
Als ze hoort dat wij uit Nederland komen, begint ze te stralen en vertelt: “Ieder jaar komt hier een gezin. Het is een man in een korte broek en T-shirt en zijn vrouw ziet er altijd piekfijn uit met hele mooie kleding. Ik heb wel eens gevraagd waar ze haar kleren koopt. ‘Nou gewoon in de winkel’, zei ze dan lachend. Ze hebben drie kinderen en hij mopperde een beetje dat het drie meiden waren. Toen zei ik: ‘Nou ik heb een paar zonen en dat is pas lastig!’ en vervolgens deelden we veel opvoedingservaringen uit.
Ik maak altijd grapjes met hen en het verbaasde mij dat ze altijd met veel anderen hier rondliepen. Ik vroeg toen aan haar: ‘is het niet moeilijk voor je om voor zo’n grote groep vrienden te koken?’
Ze komen hier al tien jaar en ik heb hun dochters groot zien worden. Het zijn inmiddels goede bekenden geworden en af en toe drinken we een glaasje wijn.
De laatste keer toen ze net weg waren, kwam mijn man naar mij toen en zei: ‘Weet je wel wie dat zijn? Dat zijn de koning en koningin van Nederland.’ Ik schrok mij rot, want ik plaagde ze soms een beetje en had het zelfs over de seksualiteit van hun meiden.”
Fotini is nog steeds onder de indruk en geneert zich dat zij er pas na tien jaar achter kwam dat het Willem Alexander en Maxima waren.
Vriendelijk nodigt Fotini ons uit om in de zomer een keer terug te komen. “Dan zijn alle winkeltjes open waar ze bijzondere streekproducten verkopen. Er zijn veel kunstenaars en de tavernes zijn reuze gezellig.”
Ze geeft ons lekkernijen, douchegel en shampoo mee die ze zelf maakt van natuurlijke bestandsdelen: “Maxima is er dol op. Altijd als ze hier is, koopt ze genoeg voor een heel jaar.”
Omdat Monemvasia werkelijk uitgestorven is hebben we het hele stadje voor ons alleen. We slenteren door de prachtige straatjes en deze sprookjesachtige plek ademt de sfeer van Le Mont St. Michel, maar dan zonder toeristen. Kijk maar naar het filmpje dat we hebben gemaakt.
Het ontbijt maken we zelf klaar en ’s avonds fietsen we van de rots af, de brug over om bij een take-away ons avondeten te halen. Die zijn gelukkig nog wel open.
Na twee dagen in Monemvasia gaan we weer verder. Met een ingevuld Corona formulier om aan te tonen dat we naar een volgende stad onderweg zijn. En daar moeten we dan maar weer kijken of we en overnachtingsplaats kunnen vinden en of er een take-away is. Fietsen in Corona tijd in een land met een lockdown is bijzonder omdat er zeer weinig verkeer op de wegen is en de Grieken blij zijn om ons te zien; het is alsof wij ze een sprankje hoop geven op een betere toekomst.
Na de fietsdag ga ik douchen met de douchegel van Fotini. Terwijl ik mij lekker aan het inzepen ben, heb ik de niet-logische gedachte dat ik slechts één douchebeurt van Maxima ben verwijderd.
Eric
Elafonisos – Gythio
Op het eilandje Elafonisos draagt bijna niemand van de bewoners een mondkapje. Ja, ze dragen ‘m wel, maar onder hun kin… Of alleen over hun mond en niet over hun neus.
Ook lijken de bewoners moeite te hebben met de lockdown maatregelen. Ondanks dat stoelen omgekeerd op tafels zijn gezet, zitten in verschillende cafés en restaurants toch groepjes jonge en oude mannen te drinken op vensterbanken, of hangen aan statafels. Soms wel op 1,5 meter afstand, met mondkapje onder de kin, maar soms ook niet op 1,5 meter afstand, helemaal zonder mondkapje.
Bij inchecken in ons appartementje zegt de eigenaresse: “Als Corona hier voet aan land krijgt sterven we als ratten. We kunnen gewoon niet zonder het gezelschap van elkaar”.
Tja, ik denk dat veel gemeenschappen met dit probleem kampen. Zeker in landen waar het sociale leven zich grotendeels buiten de deur afspeelt. De pandemie heeft zoveel stuk gemaakt. Het is één lange kettingreactie van problemen die het veroorzaakt. Het zal nog lang duren eer ons hele sociale en economische systeem hersteld is. Of ik ooit weer als toeristisch gids aan de slag zal kunnen, en met mij al mijn collega’s wiens geliefde werk van de ene op de andere dag ophield, ik weet het niet. Veel collega’s zijn ander werk gaan zoeken. Ook ik ben onderweg aan het nadenken over andere werkzaamheden en invulling van mijn sociale leven.
Oh ja, het eilandje Elafonisos. De rondweg is 14 km lang (of kort zo je wilt). Het ligt 20 minuten varen vanaf het vaste land, ongeveer net zo ver als Texel vanaf Den Helder. Het heeft een hoofdstadje, Elafonisos geheten. Daar komt de veerboot aan. In het haventje liggen zulke kleine vissersbootjes dat ze meestal worden bemand door maar één man. Met een even ingenieus als simpel systeem met een touw kan de schipper/visser met één hand de motor bedienen, en met zijn voet het roer. Op deze manier zien we menig bootje achteruit ‘inparkeren’ op zijn plekje in het haventje. Veel wordt er niet gevist in deze periode van lockdown. Er is geen afzet van vis want alle visrestaurants zijn gesloten.
Een zeer kenmerkend oriëntatiepunt voor zeevarenden is het schattige kerkje dat vroeger op een eilandje lag, maar nu met het ‘vaste land’ van het eiland verbonden is door een 50 meter lang dammetje.
Elafonisos is vooral geliefd bij toeristen omdat het een paar mooie zandstranden heeft. De meeste stranden in Griekenland zijn kiezel- of keienstranden. Ook bij het hoofdstadje is een strandje. Als ik met mijn snorkel te water ga zie ik zowaar een grote caretta caretta schildpad die zich voor mij probeert te verstoppen in een veldje zeegras. Later ziet Eric bij het snorkelen en heuse murene. Erg leuk!
Verder is Elafonisos kaal, maar er zijn wel wat olijfgaarden, zoals op de rest van de Peloponnesos. Elke Griek lijkt wel een of meerdere olijfbomen te bezitten, en daar zijn ze maar wat trots op. Het is oogsttijd en bij een aantal van de hotelletjes waar we overnachten krijgen we met trots een half of kwart litertje ‘Extra Virgin’ als cadeautje in onze fietstassen gestopt. Als dit zo doorgaat, moet ik straks nog voor overgewicht betalen als we terugvliegen . Maar de smaak van Griekenland zal bij thuiskomst nog lang blijven hangen.
Terug op het vaste land fietsen we in één dag naar de wat grotere plaats Skala. Eric heeft een nieuwe drone besteld bij een bedrijf in Athene. Heel bijzonder: het pakket wordt met de lijnbus meegegeven en afgeleverd op het hoofdbusstation van Skala. Heel gewoon in Griekenland bevestigt Alex, onze vriend in Athene.
En ja hoor. Op de afgesproken dag en tijd ligt het pakket in het kantoortje bij de bushalte en kan Eric weer lekker spelen met zijn nieuwe ‘liefde’.
Vanaf Skala is het slechts 19 kilometer fietsen naar het leuke havenstadje Gythio. Ook dit plaatsje heeft een beneden- en een bovenstad. Alleen is de bovenstad één grote rafelrand. Mocht je nog op zoek zijn naar een object voor het programma ‘Bouwval gezocht’, dan is er in Gythio keuze genoeg.
Volgens de reisgids die we bij ons hebben is het altijd een gezellige bedoening rondom het centrale plein, dat aan de haven ligt. Maar nu is het stil. De bakker en de kruidenier zijn open, en op een tochtig hoekje is een raam van waaruit een barista een met veel liefde klaargemaakte cappuccino serveert. Wat zou het toch fijn zijn om die op zijn terrasje midden op het gezellige plein op te drinken, in plaats van op een publiek bankje in de kille wind aan de haven.
Oh ja, die drone: nou, die doet het geweldig! Hij kan langer in de lucht blijven en is overzichtelijker te bedienen dan de vorige. Misschien is een cursus dronepiloot wat voor mij?
Carla
Fietsen van Monemvasia naar Gythio – Fietsvakantie in Griekenland – deel 4
Fietsen van Gythio naar Kalamata – Fietsvakantie in Griekenland – deel 5
Fietsen van Kalamata naar Sparta – Fietsvakantie in Griekenland – deel 6
Fietsen van Kalamata via Olympia naar Korinthe – Fietsvakantie in Griekenland – deel 7
Fietsen van Korinthe naar Athene Sounion – Fietsvakantie in Griekenland – deel 8
Fietsvakantie in Griekenland – trailer