In april 2008 vierde ik met De Vakantiefietser haar 5-jarig jubileum. Het was een dag voor alle ‘vrienden en vriendinnen-van-Eric’ die hier een fiets hebben gekocht.
Maaike, die op een stoere Santos rijdt, heeft een filmpje gemaakt dat op youtube staat. En hieronder volgt een foto-impressie van onze feestdag. Ik ben iedereen dankbaar die heeft geholpen om van de winkel een succes te maken. Niet alleen het personeel, maar ook de leveranciers en bovenal de klant. En dat ben jij!
En dank voor alle foto’s van jou en je fiets. Als je niet op het feest was, maar je bent wel mijn ‘vriend’ of ‘vriendin’, breng dan gerust een foto langs, dan hangen wij deze erbij!
Je kunt onderaan deze pagina alle reacties lezen.
Ik heb genoten! Dus allen dank voor dit zoveelste stukje levensvreugde.
Iemand vroeg: “Volgend jaar weer?”. Ik denk het niet. Het was zo leuk en bijzonder dat het moeilijk te overtreffen is. Maar ik zal er over denken.
Iedereen stroomde ‘s middags binnen en kreeg een naamsticker op (ik ben nl. vreselijk slecht in het onthouden van namen). Daarna was het tijd voor een lekker gebakje en een drankje.
Ik heb van iedereen een foto in een lijst gekregen, waarmee wij inmiddels de winkel hebben versierd.
Hierboven heet ik iedereen welkom en leg ik uit wat de bedoeling. Wij hebben tandems voor 6, 5, 4 of 3 personen en en twee fietscafe’s voor 16 personen! En 4 gidsen voor een Jordaanwandeling.
Buiten stonden alle tandems en de fietscafés waren zojuist gearriveerd.
Dan worden de eerste zinnen van de puzzeltocht gelezen door de berijders van de vijf-persoonstandem.
En een uur later zaten drie van de vijf deelnemers op een drie-persoonstandem. Wat ging er mis? Dat zie je onderaan.
De ‘vrienden- en vriendinnen-van-Eric’ op de zespersoons-tandem hadden even wat moeite om op gang te komen.
Maar bij de Rozengracht scheurden ze door het groene licht.
Intussen vertrokken de wandelaars in vier groepjes. Onder leiding van een gids anders waren ze vast verdwaald.
En hoe zat het met de fietscafés?
Ruud bestuurde het eerste café.
Lieven (ook wel Sjaak genoemd) het tweede. Voor alle duidelijkheid, de biertap was leeg.
Op ieder café was een captain aangewezen, want met al die eigenwijze vakantiefietser zag ik de bui al hangen.
“Nee die kant! Nee, ik wil die kant op.” En dan heb je heibel:-))
De fietscafés hadden een kortere puzzeltocht, want volgens Carla zouden ze met zo’n onding nooit de steile bruggetjes opkomen. En dan zouden ze ingehaald worden door de tandems.
Nou dan kent zij onze klanten niet. Achteraf denk ik dat ze mening snelheidsrecord hebben gebroken.
.jpg)
Koga Miyata-dozen zijn favoriet bij daklozen. Tot ergernis van het Leger des Heils die zijn kartonnen dozen niet meer aan de straatstenen kwijt kan.
Soms kwamen de vakantiefietsers vreemde zwervers tegen. Waarschijnlijk zelfstandige fietsenboeren die te veel geld aan feestjes uitgaven? Ze leefden in een heuse Koga Miyata fietsdoos. Maar het waren wel levensgenieters. Onschuldige vrouwen die langsliepen kregen een stevige knuffel. En die ene hield wel van een Grolschbiertje!
Die zwerver met dat grijze haar was nogal overtuigend. Hij zou zo maar tweedehands fietsen kunnen gaan verkopen!
.jpg)
Maar gelukkig waren de zwervers zo aardig om al die vakantiefietsers op weg te helpen.
Bijvoorbeeld naar een winkel even verderop in de Spuistraat. Daar werd in de etalage een middeltje aangeraden.
Speciaal voor mannelijke fietsers met een verkeerd zadel.
Man blij, vrouw blij. Of voor anders-geaarden: man blij, man blij!
De Jordaanwandelaars zwierven door de buurt waar ik ben opgegroeid. Ongetwijfeld weten ze er nu meer vanaf dan ik. Mmmm, misschien ga ik ook wel eens wandelen met een gids van Mee in Mokum.
Op het Spui bij ‘t Lieverdje stonden twee vakantiefietsers met een lekke band. En die moesten uiteraard geholpen worden.
.jpg)
Hoezo emancipatie? Het waren weer eens de mannen die dat moesten doen.
Oh ja, voor het rijden met de fietscafés bij het Spui, hadden wij een ontheffing nodig van de Gemeente Amsterdam. Daar staan namelijk rood-witte paaltjes. Dus ging ik een dag van tevoren naar de stadhuis.
“Dat is dan € 42,- per fiets”, zei de ambtenaar.
“Nou, geef mij er dan maar een”, zei ik.
De fietsers gingen ondertussen de rosse buurt in. Daar hebben wij geen foto’s van. Hoe dat kan? De fotografen keken waarschijnlijk ergens anders naar dan naar onze stoere fietsers.
Pas na de Zeedijk, Oudezijds Voorburgwal en de Bananenbar kwamen de fotografen weer tot bezinning. Hierboven ontmoet de ene tandem een andere tandem bij de Dokwerker.
De Jordaanwandelaars gingen met de tram naar Het Paviljoen. Een architectonisch gebouw ontworpen door Steven Holl.
De fietscafés en de tandems werden voor de deur geparkeerd en de ‘vrienden en vriendinnen-van-Eric’ konden genieten van een lekker drankje op het terras of binnen.
Ik heette iedereen welkom en daarna kon men aanvallen.
Er was een Zuid-Amerikaans, een Afrikaans, een Aziatisch en een Europees buffet.
Oh ja de uitslag van de puzzeltocht:
– De Vakantiefietser (alleen voor de tandems)
– Johnnie Meijer, Tante Leen, Manke Nelis (alleen voor de tandems)
– Anne Frank
– Nummer 7
– Golden Erect
– ‘t Lieverdje staat voor een Amsterdamse straatschoffie met een gouden hart
– ‘E’ i.p.v. ‘A’
– In de Aap gelogeerd
– Febo staat voor Ferdinand Bol
– 020-674en nog iets
– Bananendrankje (bananenbar, alleen voor de tandems)
– Februari 1944
Iedereen had wat mij betreft gewonnen, dus iedereen kreeg dan ook een prijs.
Karin kwam even later onder oorverdovend applaus binnen. Zij had een ongelukje gehad met de tandem. Ze maakt het verder goed. Zij en Rob zijn blij dat ze toch nog naar het diner zijn gekomen.
De rest van de foto’s spreken voor zich.
Tja, en tot slot hierboven mijn vader en moeder die maar wat trots waren.
Wat ik bijzonder vond, was dat zo’n groep mensen met verschillende persoonlijkheden, na deze feestdag zo’n coherent geheel vormde. Ik heb ervan genoten! Dus allen dank voor deze bijzondere dag. Niet alleen de vrienden en vriendinnen, maar ook het personeel en de andere vrijwilligers, de cateraar (Waypoint), Eelke Braaksma en uiteraard (en soms vergeten…) Carla.
Inmiddels hangen alle foto’s in de winkel. Het is een bijzondere expositie geworden.
Eric Schuijt